Onzekerheid....een grote aanwezigheid in mijn leven. Iets waar ik regelmatig tegen aan loop. Een grote bron van frustratie ook. Waarom twijfel ik zo vaak aan mijzelf? Waar ben ik eigenlijk precies zo onzeker over? Afgelopen zomer ontdekte ik in een pretpark waarom onzekerheid mij zo frustreert.

Met het hele gezin naar Walibi Flevo, lekker een dagje samen uit. Achtbaan in en achtbaan uit, het zonnetje in je gezicht en onder tussen wat gesprekjes. Van te voren was ik heel duidelijk geweest: ik ga in alle achtbanen, behalve die hele grote groene, the Goliath. Die is me te hoog. Ik hoef mezelf niet meer te bewijzen. Daar begin ik niet aan. Ik was vast van plan voet bij stuk te houden. En toch......

De rest van mijn gezin ging wel. Ze kwamen erg enthousiast uit de attractie. “Mam, dat zou jij geweldig vinden. Hij is echt niet zo eng als hij lijkt.” En daar ga ik met mijn gedachten, allemaal negatief:

• Waarom durven zij wel en ik niet?
• Ik ben een bangerik
• Ik ben niet stoer als ik niet durf (en ik wil graag een stoere moeder zijn)
• Het is echt veel te hoog! Straks val ik er uit.
• Waarom laten ze me niet met rust?
• Ik hoef toch niet alles te kunnen?
• Ze vinden me vast een triest figuur....

En dat laat me dan dus niet meer los. Het beïnvloedt mijn humeur en mijn dag en waarom? Omdat ik in mijn eigen achtbaan, die van negatieve gedachten, stap. En die gaat héél hard kan ik je vertellen!

Dus heb ik daar, op dat moment een besluit genomen. Ik kies er voor om één achtbaan niet meer te nemen: mijn eigen achtbaan van de negatieve gedachten. Ben ik soms bang? Ja. Mag ik bang zijn? Ja. Moet die angst mij tegenhouden? Nee, tenzij deze constructief is en los van mijn eigen negatieve gedachten staat. En dus....

• Wil ik graag in die grote groene achtbaan?
• Is er al eens iemand uitgevallen?
• Wil ik deze uitdaging aangaan?
• Hoe zou ik mij voelen als ik dit overwin?
• Wat brengt het mij als ik dit gedaan heb

Ik zal je niet langer in spanning laten. Ik ben gegaan en het was werkelijk geweldig! Veel minder eng dan ik dacht en ik was heel erg trots op mezelf. Het heeft me zo ver gebracht dat ik deze overwinning tot ijkpunt heb gemaakt voor heel veel dingen die ik spannend vind ik mijn leven. Wil ik het graag? Dan ga ik het doen! Niet alles hoeft te lukken maar ik laat me niet meer door mijn eigen negatieve gedachten gevangen houden.

Vandaar....mijn eigen kindercoachpraktijk. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou durven!

Geschreven door Margreeth

Gepubliceerd: 06 januari 2017

• Coaching,
• Achtbaan
• Negatieve gedachten
• Durf